ఒకరి శోకం
మరొకరిని కదిలించే
రోజులు కావివి.
వైరాగ్య భాషణం కూడా
గొంతు తెగి
తనని తాను నియంత్రించుకుంటుంది.
కళ్ళుండీ దృశ్యాన్ని నిరాకరించడమే
మనం చేస్తున్న పని!
విషాద మాధుర్యాన్ని అనుభవించడం
అలవాటు పడ్డాక
అగాధాల లోతులు కూడా
సౌందర్య చిహ్నాలుగా కనిపిస్తున్నాయ్.
నిజాన్ని జీర్ణించుకోవడం
నేర్చుకొన్నాక
కన్నీటి బొట్లు కూడా
ఎక్కడో
అపస్మారక స్థితిలో
కొట్టుమిట్టాడుతున్నాయ్.
ఇప్పుడు మనుషులందరూ
దేహాలు ఆవిరై
ఎక్కడో వొదిగే
జ్ఞాపకాలు మాత్రమే!
1 వ్యాక్య
Leave a Reply to Ethakota Subbarao స్పందనను రద్దుచేయండి
మీకు ఇవి కూడా నచ్చవచ్చు
జేగురు రేయి
ఒకానొక నూనెతేమ వలలోచిక్కిన జలగలాబరువు మోర బిగుతుగాకాల్జేతులా కొండచిలువ ఉచ్చుతేరిపార కళ్ళపొర కమ్మిన జేగురు రేయిముద్దగా చీకిపోయి నరాలుఅవనత మౌనంకచ్చిక పొడిపొత్తికడుపు ఎగపోటుపిక్కల ముంజేతుల కండర మళ్లింపుకణతల ఎగిరే కెరటాలు...
37 వీక్షణలు
మంచు…
ఎడతెగని ఆలోచనలా మంచుఇటు మనిషి అటు మనిషినిఆనిక పట్టడానికి వీలుకుదరడం లేదుఎవరు ఏ మధ్యయుగంనాటిమంచుదుప్పటిని కప్పుకునిఇటు వస్తున్నారో పోలిక అందదుబయటా లోపలా నలువైపులాకాషాయరంగుమంచుతో ఏగే మనిషితోగొడవేటో ముందే ఎరుకఎటొచ్చీ...
44 వీక్షణలు
Missing
మనుషుల మధ్యకు వెళ్ళినప్పుడుఒక్కోసారి మరీ ఒంటరైపోతున్నాంకొన్నిసార్లు నలుగురితో మాట్లాడిన తరువాతచుట్టూ పెరిగిన గోడల నడుమకుప్పకూలిపోతాం తోక తెగిన ఒంటరి బల్లిలాఎవరన్నారుఒక్కడిగా ఉన్నప్పుడే ఒంటరితనంఒంటి మీద పేరుకుపోతుందని...
99 వీక్షణలు
నిజం, మనిషి తత్వాన్ని చక్కగా ఆవిష్కరించారు.
అభినందనలు మిత్రమా